Tui (36 zdjęć): jak wyhodować drzewo? Cechy opieki nad rośliną ozdobną. Jak hodować tuję na Uralu? Jak wygląda tuja okrytozalążkowa?

Każdy doświadczony ogrodnik wie o takiej roślinie ozdobnej jak tuja. Te wiecznie zielone drzewa mają doskonałą mrozoodporność, nie wymagają specjalnej pielęgnacji i są bezpretensjonalne w rozmnażaniu. W tym artykule zapoznasz się z kluczowymi cechami tui: opisem tych roślin, ich odmian, a także zasadami sadzenia i pielęgnacji.

Co to jest?

Tuja jest uważana za jedną z najpopularniejszych roślin z rodziny cyprysów, które są aktywnie uprawiane w USA i Rosji do celów leczniczych i ozdobnych. Ze względu na budowę nasion i sposób rozmnażania istnieją dwa rodzaje tych roślin: nagonasienne i okrytonasienne. Tuja należy do drzew iglastych typu 1. Tuja jest uważana za ojczyznę Ameryki Północnej, a także terytorium Azji Wschodniej. Pochodzenie rośliny można ocenić po specyficznej budowie listowia - jest ona przedstawiona w postaci łusek lub igieł, które charakteryzują wszystkie rośliny iglaste.

Obecnie istnieje tylko 5 oddzielnych odmian tui, jednak są one reprezentowane przez ponad 90 odmian, z których każda została stworzona do określonych celów dekoracyjnych.

Odmiany Tui, które wyglądają jak kolumny, kule lub piramidy, są uważane za szczególnie popularne.

Thuja jest znana na całym świecie z wielu zalet w porównaniu z innymi drzewami iglastymi:

  • fenomenalnie długa długość życia - na wolności tuja żyje do 200 lat;
  • wiecznie zielone liście latem i zimą, co pozwala odświeżyć każdy krajobraz;
  • doskonale prezentuje się jako żywy płot;
  • nie wymaga szczególnej opieki;
  • łatwe do odtworzenia;
  • odporny na zimno i wiele szkodników;
  • ze względu na ogromną liczbę odmian i form istnieje możliwość dobrania optymalnej odmiany do dowolnych wymagań i warunków.

Czym różni się od jałowca?

Wielu ogrodników-amatorów, którzy właśnie zapoznali się z projektowaniem krajobrazu, często myli sadzonki tui i jałowca przy zakupie. Rzeczywiście, w młodym wieku sadzonki tych drzew są bardzo łatwe do pomylenia: obie rośliny mają prawie te same łuskowate igły w kolorze i kształcie. Poniżej możesz zapoznać się z szeregiem znaków, dzięki którym możesz określić, co jest przed Tobą: tuja lub jałowiec.

Owoc

Pierwszą kwestią, która pomoże określić, czy twoja roślina należy do jednego czy innego gatunku, jest wygląd owocu. Jeśli w tui owoce mają postać małych owalnych i łuskowatych stożków koloru zielonego, białego lub brzoskwiniowego, to owoce jałowca są okrągłymi lub owalnymi stożkami o charakterystycznym niebieskim lub ciemnym odcieniu.

Młode owoce jałowca będą przypominać kiście jagód, a dorosłe porzeczki. Można również zauważyć różnicę w liczbie owoców na gałęzi: ze względu na niewielki rozmiar i pionowy wzrost owoców tui można je reprezentować kilkadziesiąt na jednej gałęzi. Owoce jałowca rosną bardziej pośrednio: oznacza to, że można je umieszczać zarówno w stosach do 7 sztuk na jednej gałęzi, jak i pojedynczo - do 1-3 sztuk na gałęzi.

Wymiary

Chociaż wszystkie rośliny ozdobne używane w kształtowaniu krajobrazu mają zwykle ten sam rozmiar, aby osiągnąć pewną równowagę krajobrazu, tuja i jałowiec można rozróżnić na podstawie ich wielkości. Z reguły odmiany ogrodowe jałowca są znacznie większe niż tuja: mogą dorastać do 15 metrów, a odmiany ogrodowe tui rzadko przekraczają 6 metrów. Jeśli mówimy o środowisku naturalnym, to niektóre odmiany tui mogą dorastać do 70 metrów wysokości i mieć do 6 metrów średnicy.

W dekoracyjnym projekcie krajobrazu tuja jest zwykle używana nie wyżej niż 2-3 metry.

Różnice taksonomiczne

Pomimo tego, że tuja i jałowiec mają niesamowicie podobny wygląd, należą do różnych rodzajów, jednak znajdują się w tej samej rodzinie cyprysów. Oznacza to, że zarówno tuja, jak i jałowiec są drzewami iglastymi. Można zauważyć charakterystyczne różnice między tymi roślinami oraz klasyfikację ich odmian według odmian. Tak więc dzisiaj istnieje ponad 60 odmian jałowca, podczas gdy istnieje tylko 5 rodzajów tui.

Różnicę tę można wytłumaczyć faktem, że niektóre odmiany tui zostały ostatecznie oznaczone przez naukowców jako pełnoprawny i niezależny rodzaj roślin z rodziny cyprysów . Uderzającym przykładem takich roślin jest np. Kwiatostan orientalny (w medycynie Wschodu uważany za leczniczą roślinę iglastą).

Powierzchnia

Oprócz różnic zewnętrznych i taksonomicznych, tuja i jałowiec mają również różnice dotyczące obszaru dystrybucji. Na przykład, jeśli jałowiec woli rosnąć na półkuli północnej w zakresie klimatu od subarktycznego do tropików, to tuja występuje częściej w strefie umiarkowanej na tej samej półkuli północnej. Jeśli chodzi o rodzaj gleby, obie rośliny są dla niej bezpretensjonalne, ale potrzebują umiarkowanej ilości wilgoci.

Podanie

Różnice między tymi dwiema roślinami dotyczą nie tylko wymienionych cech, ale także wykorzystania tych upraw przez ludzi.

Wszystkie części tui są dziś uważane za przydatne i są używane zarówno w życiu codziennym, jak iw przemyśle. Jednym z najbardziej przydatnych elementów tui nie są jej owoce (choć są też przydatne), ale igły, które mają ogromną ilość olejków eterycznych, żywicy i garbników. Często uprawia się ją ze względu na drewno: jest dostawcą ogromnych ilości toksyfiliny i aromadendryny.

Dziś tuja jest aktywnie wykorzystywana w medycynie alternatywnej, szczególnie często olejek eteryczny z tui można zobaczyć w składzie środków homeopatycznych. Jeśli mówimy o Japonii i Chinach, to tuja jest nieodzownym elementem medycyny w leczeniu różnych chorób. Na terytorium starożytnej Rosji uzdrowiciele woleli używać drzewa - uważano, że uratowało ono osobę przed chorobami układu rozrodczego, zapaleniem pęcherza, reumatyzmem i moczenie moczowe.

Podobnie jak tuja, jałowiec jest aktywnie wykorzystywany we współczesnej medycynie. Na bazie olejku eterycznego z igieł jałowca powstaje wiele preparatów leczniczych.

Jałowiec jest szczególnie popularny wśród uzdrowicieli ludowych i uzdrowicieli: tutaj z owoców i igieł rośliny przygotowywane są specjalne napary, wywary, a nawet syropy.

Różnica między jałowcem a tują polega na tym, że jest aktywnie wykorzystywany w kuchni i przemyśle spożywczym. Tutaj najczęściej służy jako przyprawa do produkcji napojów alkoholowych.

W przeciwieństwie do tui, w składzie jałowca najcenniejszym i najbardziej użytecznym elementem nie są igły, ale owoce. Dojrzałe szyszki zdrowego jałowca zawierają do 40% cukru, 10% żywicy i około 2% olejku eterycznego. Naukowcy od dawna odkryli, że ze względu na bogactwo użytecznych kwasów spożywczych (mrówkowy, octowy) i witaminę C owoce jałowca są znacznie bardziej przydatne i wartościowe niż większość znanych jagód.

Rodzaje i odmiany

W kulturze ogrodniczej znanych jest dziś tylko kilka odmian tui, na podstawie których stworzono ponad 90 oddzielnych odmian. Każda z tych odmian została wyhodowana w określonym celu. Niektóre zostały wyhodowane wyłącznie do uprawy w zimnych regionach, podczas gdy inne ze względu na swój wyjątkowy kształt świetnie prezentują się na trawnikach i tarasach krajobrazowych.

Obecnie większość odmian tui dzieli się tylko na trzy odmiany: zachodnią, wschodnią i fałdowaną.

Zachodni

Ta odmiana jest reprezentowana przez wysokie lub karłowate rośliny o wysokości do 20 metrów. Głównym obszarem dystrybucji jest Ameryka Północna. Cechą takiej tui jest charakterystyczny wierzchołek w kształcie stożka, który z czasem się zaokrągla. Igły tej rośliny mają bogatą zieloną barwę, są elastyczne i płaskie, a także od wewnątrz rozjaśnione.

Wśród zachodnich tuje najczęściej występują następujące odmiany:

  • "Danika" - tuja karłowata okrągła, charakteryzująca się jasnozielonymi falistymi igłami;
  • „Aureospicata” - charakteryzuje się szybkim wzrostem i dużą średnicą korony, dochodzącą do 4,5 m;
  • „Złoty” - otrzymał tę nazwę ze względu na żółte końcówki gałęzi;
  • „Kuban Emerald” wyróżnia się stożkowatym kształtem i bogatą zielenią.

Wschodni

Wbrew swojej nazwie rośliny te z punktu widzenia botaniki nie należą do tuj. Doświadczeni ogrodnicy wolą nazywać tę kulturę iglastą ozdobną rośliną iglastą. Uważa się, że ta odmiana tui pojawiła się po raz pierwszy w Korei i Chinach.

    Charakterystyczną cechą jest kora o bogatym brązowym lub czerwonym kolorze, a także to, że tuje tego typu zimą zmieniają kolor na czerwony lub złoty.

    Najpopularniejsze odmiany tego gatunku to:

    • „Aurea Nana” - ma mały jajowaty kształt i powolny wzrost;
    • „Yustinka” to popularna w Polsce roślina o dobrej mrozoodporności;
    • „Morgan” - ma powolny wzrost i stożkowaty kształt.

    Fałdowy

    W przeciwieństwie do innych rodzajów tuj ma rozłożystą strukturę gałęzi, bardzo często występuje w projektowaniu krajobrazu miast. Najpopularniejsze w tym przypadku odmiany to „Vipkord” i „Zebrina”.

    W zależności od kształtu i wielkości tuję można również podzielić na karłowate, kuliste, piramidalne i kolumnowe.

    Jak wybrać?

    Aby wybrać odpowiednią roślinę, należy wziąć pod uwagę kilka ważnych punktów.

    • Geografia. Należy pamiętać, że tuja wymaga umiarkowanej ilości ciepła i wilgoci, dlatego zaleca się sadzenie ich na obszarach o klimacie umiarkowanym i unikanie sadzenia w regionach północnych. Na terenie Rosji rośliny te najlepiej prezentują się w regionie Leningradu, gdzie znajduje się duża liczba szkółek z tujami.
    • Różnorodność. Wybierz sadzonkę tui na podstawie jej odmiany i zastosowań dla rośliny. Na przykład istnieją karłowate rodzaje okrągłych tuj, które są najczęściej używane w projektowaniu krajobrazu. Niektóre odmiany tui mają zwiększoną odporność na mróz, inne mają silniejszy system korzeniowy. Wybierz jeden w oparciu o charakterystykę Twojej witryny i Twoje potrzeby.
    • Punkt zrzutu. Wszystkie odmiany tui są mniej lub bardziej przystosowane do schodzenia na ląd w określonych warunkach. Na przykład wyprostowana tuja świetnie wygląda w ogrodzie i jako ogrodzenie ścieżek na ulicy. Wysokie prostokątne tui często służą jako żywe ogrodzenie letniej rezydencji, są w stanie uchronić miejsce przed wzrokiem ciekawskich, a także jakościowo przyciemnić wymagany obszar. Tuja karłowata jest zwykle wykorzystywana przy projektowaniu ścieżek ogrodowych, świetnie wyglądają również w rabatach kwiatowych wraz z innymi roślinami.

    Zobaczmy teraz, jak wybrać samą sadzonkę.

    • Głównym warunkiem jest żywy i zdrowy wygląd. Igły rośliny powinny być ciemnozielone lub ciemnozielone, a także mieć charakterystyczny przelew. Igły powinny być elastyczne i sprężyste. Jeśli przed tobą znajduje się roślina z bladymi i słabymi igłami, które kruszą się od najmniejszego dotyku, oznacza to, że roślina jest chora lub pozostawała bez wilgoci przez długi czas.
    • Aby tuja była świeża i zdrowa przez długi czas, sprzedawcy roślin ogrodniczych próbują sprzedawać rośliny razem z glinianą kulą. Nie powinieneś kupować sadzonek tui, w których system korzeniowy jest całkowicie pusty.
    • Dokładnie zbadaj system korzeniowy rośliny, powinna być nienaruszona i lekko wilgotna. Zdrowy system korzeni tui ma przyjemny biały lub lekko żółtawy kolor. Korzenie zdrowej rośliny są jędrne i po zarysowaniu lub ściśnięciu uwalniają niewiele wilgoci.
    • Określ odmianę rośliny, poproś sprzedawcę o dane dotyczące mrozoodporności, świetności rośliny, a także oczekiwanego koloru igieł po osiągnięciu wieku dojrzewania.

    Ogólne zasady lądowania

    Zanim zaczniesz sadzić roślinę, powinieneś wybrać dla niej najkorzystniejsze miejsce. Należy pamiętać, że tuja bardzo lubi światło i słońce, jednak woli przebywać pod nim tylko przez ograniczony czas (na przykład od rana do połowy dnia lub od 16:00 do zachodu słońca). Długotrwała ekspozycja na bezpośrednie działanie promieni słonecznych szkodzi tui, niszczą strukturę igieł, przez co traci nasycenie, żółknie i odpada. Oprócz wpływu światła słonecznego nie należy wystawiać sadzonki na bezpośrednie strumienie zimnego wiatru. Nawet ciasne ubranie wykonane z igieł sosnowych nie może ochronić rośliny przed hipotermią.

    Kolejnym ważnym warunkiem wyboru miejsca do sadzenia tui jest odpowiednio dobrana gleba.

    Prawie wszystkie rośliny z rodziny cyprysów świetnie czują się na każdym typie gleby, jednak aby zachować przyjemny i zdrowy wygląd rośliny, zaleca się przynajmniej raz w roku nasycać glebę substancjami odżywczymi. Idealną glebą dla tui byłby torf z elementami darni i piaskowca.

    Sadzenie można przeprowadzić o każdej porze roku, z wyjątkiem zimy, ale pierwsze ciepłe wiosenne dni są uważane za idealny czas. Niektórzy ludzie wolą sadzić sadzonki tui wczesną lub późną jesienią. W takim przypadku roślina może nie mieć wystarczająco dużo czasu na dostosowanie się do klimatu zewnętrznego i pogłębienie systemu korzeniowego.

    Sam proces sadzenia tui można przedstawić w postaci poniższych krótkich instrukcji.

    1. Po wybraniu miejsca do sadzenia wykop otwór o wymiarach 1x1 mi głębokość do 80 cm.
    2. Dno wykopu jest lekko zagęszczone i wyłożone drenażem. Kruszony kamień lub keramzyt mogą działać jako drenaż. Warstwa drenażowa jest niezbędna do odprowadzenia nadmiaru wilgoci spod korzeni rośliny.
    3. Przygotowaną glebę lub mieszankę różnych gleb rozprowadzamy na ubitej ziemi. Na tym etapie warto dodać do gleby popiół i minimalną ilość nawozów (szczególnie dla drzew iglastych).
    4. Umieść sadzonkę w dołku i upewnij się, że podstawa korzeni znajduje się nad poziomem gruntu. W przyszłości ziemia w wykopie osiądzie, a poziom gruntu zostanie wyrównany. Ponadto taki slajd nie pozwala na gromadzenie się wilgoci w pobliżu podstawy korzeni.
    5. Określając odległość do sadzenia kilku tuj, zwróć uwagę na rodzaj rośliny. Na przykład do sadzenia wolno stojących tuj należy zachować odległość co najmniej 2-3 metrów między sadzonkami, a aby stworzyć monolityczne żywe i gęste ogrodzenie, należy sadzić tuję w odległości 1 metra od siebie.
    6. Po posadzeniu rośliny nie zapomnij o jej dokładnym podlaniu (co najmniej 1 wiadro wody), poluzowaniu ziemi w pobliżu, a także ogrodzeniu sadzonki.

    Opieka

    Każda roślina wymaga opieki przez cały okres jej wzrostu na Twojej stronie. Podstawą pielęgnacji każdej rośliny ogrodowej są następujące procedury: podlewanie, nawożenie, przycinanie, przesadzanie i przygotowanie do zimy.

    Podlewanie

    Wszystkie rośliny z rodziny cyprysów po prostu uwielbiają dużą ilość wilgoci: woda sprawia, że ​​igły tui są bardziej nasycone, elastyczne i piękne, sprzyja rozwojowi systemu korzeniowego rośliny, co również prowadzi do szybkiego wzrostu korony. Po zabiegu sadzenia sadzonki należy ją podlewać codziennie przez pierwsze dwa tygodnie. Na jedną sadzonkę rośliny trzeba wydać od 1 do 4 wiader czystej i chłodnej wody, ilość wody zależy od wieku i wielkości rośliny. Nie zapomnij poluzować gleby u korzeni drzewa po podlaniu, aby wilgoć była lepiej wchłaniana. Głębokość spulchnienia należy utrzymać do 10 centymetrów.

    Wielu ogrodników zaleca stosowanie zraszaczy do nawadniania tui, które są w stanie utrzymać stabilny przepływ wody deszczowej. W ten sposób wilgoć usuwa warstwę kurzu i brudu z igieł, czyniąc je bardziej elastycznymi i nasyconymi.

    Nawóz

    W okresach wysokiej wilgotności z gwałtownymi spadkami temperatury i dużym wiatrem (wiosną lub jesienią) tuja wymaga dodatkowego karmienia nawozami naturalnymi lub mineralnymi. Jeśli karmiłeś roślinę w momencie sadzenia (dodałeś nawozy do gleby), następny górny opatrunek należy przeprowadzić nie wcześniej niż rok później. Tuja to rzadka roślina ogrodowa, którą szkodzi regularne nawożenie.

    Przycinanie

    Na szczęście prawie wszystkie odmiany tui dobrze reagują na ozdobne przycinanie. Zalety przycinania tui zostaną wskazane poniżej.

    • Uważa się, że dokładne i prawidłowe przycinanie sprawia, że ​​roślina jest jeszcze bardziej bujna i krzaczasta.
    • Cienienie korony drzewa sprzyja wentylacji wewnątrz tui i zapobiega gniciu gałęzi i tworzeniu się gniazd szkodników.
    • Przycinanie pozwala nadać roślinie pożądany wygląd, który jest aktywnie wykorzystywany w projektowaniu krajobrazu i tworzeniu roślin o dziwacznych kształtach.
    • Profilaktyczne przycinanie usuwa z rośliny wszelkie suche, martwe lub bolesne gałązki. Zapobiega to dalszemu rozwojowi chorób.
    • Ogólnie rzecz biorąc, ta procedura nadaje roślinie przyjemny i zadbany wygląd.

    Samo przycinanie zaleca się wykonać wiosną, przed okresem otwierania pąków, jednak niektóre odmiany tui należy przyciąć ponownie na początku października tego samego roku.

    Pierwsze przycinanie sadzonki należy przeprowadzić nie wcześniej niż roślina osiągnie wiek dwóch lat. Nie należy całkowicie usuwać całej warstwy igieł z rośliny, dzięki temu tuja będzie bezbronna przed przeciągami, mgłą i zimnem. Samo przycinanie odbywa się za pomocą specjalnych sekatorów lub sekatorów.

    Transfer

    W przypadku, gdy miejsce do wzrostu tui okazało się z jakiegoś powodu nieodpowiednie (brak wilgoci, nadmiar słońca, przeciągi), procedura przeszczepu jest dozwolona. Przesadzania tej rośliny nie można nazwać trudnym, ale istnieje również szereg własnych zasad.

    1. Pierwszym działaniem jest zachowanie naturalnej ziemnej śpiączki, w której rozwinął się już system korzeniowy rośliny. Aby zachować tę śpiączkę, zaleca się, aby w odległości co najmniej pół metra od podstawy rośliny wykonać jak najgłębsze podkopy z 4 stron (nazywa się to również przekłuwaniem), tak aby powstał kwadrat.
    2. Następnie należy ostrożnie i powoli podważyć bryłę utworzoną przez glinianą bryłę i wyciągnąć ją z ziemi u podstawy rośliny.
    3. Za pomocą specjalnego pudełka, samochodu lub taczki przenieś tuję wraz z glinianą grudą do nowego miejsca lądowania. Staraj się nie rozpaść i nie odsłonić korzeni rośliny podczas przenoszenia.
    4. Nowy dół należy wyposażyć w ten sam sposób, co pierwszy - aby zapewnić warstwę drenażową i dodać dodatkowe nawożenie. Ponownie upewnij się, że podstawa rośliny znajduje się nieco powyżej poziomu gruntu.
    5. Po zagęszczeniu gleby wokół rośliny należy ją dokładnie podlać.

    Niektórzy ogrodnicy, podczas przesadzania jeszcze młodych tujów, wolą wykonać piercing na rok przed przeszczepem. Spowoduje to rozwój małych korzeni rośliny w ziemskiej śpiączce, blisko podstawy. Procedura przeszczepu w tym przypadku nie będzie tak bolesna.

    Przygotowanie do zimy

    W regionach o surowych, wietrznych i mroźnych zimach (na Syberii lub Uralu) i dużej ilości śniegu, zaleca się przykryć tuję specjalnym materiałem i związać sznurkiem, aby zapobiec uszkodzeniu gałęzi przez dużą ilość śniegu. Zapewnij roślinie solidne podparcie, które uchroni drzewo przed upadkiem i uchroni je przed podmuchami wiatru. Materiał nie tylko ochroni roślinę przed chłodem, ale także ochroni ją przed szkodliwym działaniem zimowego światła słonecznego. Często zdarza się, że wczesną wiosną kora tui zaczyna pękać.

    W takim przypadku wszystkie pęknięcia należy pokryć lakierem ogrodowym i pociągnąć razem szmatką lub sznurkiem.

    Metody reprodukcji

    Obecnie istnieją dwa sposoby rozmnażania tui ogrodowej: wegetatywna i nasienna. W przypadku każdej odmiany tui preferowany jest jeden z typów. Na przykład wszystkie odmiany tui lub rośliny typu formowego należy rozmnażać w sposób wegetatywny, tylko w tym przypadku istnieje szansa na zachowanie matczynych zewnętrznych cech rośliny.

    Posiew

    Główną wadą rozmnażania przez nasiona jest czas trwania samego procesu. Czasami może to zająć nawet 6 lat, aw najlepszym przypadku 2 lata. Co więcej, ta metoda nie pozwala zachować matczynych cech rośliny, a nasiona będą wymagały Twojej stałej opieki. Ta metoda jest odpowiednia dla ogrodników, którzy wolą jednocześnie uprawiać dużą liczbę sadzonek tui, które byłyby dostosowane do określonych warunków klimatycznych.

    Inną cechą tui pod względem uprawy nasion jest niemożność przewidzenia ani wyniku uprawy, ani przybliżonego czasu pojawienia się pierwszych pędów. Oprócz tego, że nasiona mogą leżeć w ziemi w idealnych warunkach wzrostu przez co najmniej 2 lata, są również zdolne do nierównomiernego wzrostu. Nie pozwala nam to dokładnie określić liczby udanych sadzonek w stosunku do nasion.

    Aby uzyskać nasiona, należy zebrać szyszki tui w roku owocowania. Następnie umieść owoce w suchym i ciepłym miejscu (w jednej warstwie) - w ciągu około dwóch tygodni wszystkie nasiona powinny same wysypać się z rośliny.

    Zewnętrznie przypominają owalne kawałki cienkiej czerwonej łuski.

    Sadzenie nasion powinno odbywać się w małym pudełku ze wstępnie zwilżonym piaskiem.

    Następnie przykryj nasiona folią lub posyp piaskiem i umieść na około 2,5 miesiąca w chłodnym miejscu o temperaturze 5-6 stopni (z reguły wybiera się balkon lub lodówkę). Aby uniknąć gromadzenia się kondensatu pod folią, nasiona należy wentylować co najmniej raz w tygodniu. Proces ten nazywany jest stratyfikacją - jest to tworzenie sztucznych warunków z wpływem chłodu na rozwój roślin w glebie.

    Po procedurze stratyfikacji należy przesadzić nasiona do oddzielnych pojemników. Podłoże z torfu, piasku i darni (w przybliżeniu w równych proporcjach) powinno służyć jako gleba i miejsce do kiełkowania nasion. Podłoże należy rozcieńczyć niewielką ilością nadmanganianu potasu w celu uniknięcia rozwoju szkodników lub infekcji gleby.

    Umieść skrzynki nasienne w dobrze wentylowanym miejscu o średniej temperaturze 18-20 stopni. W tej temperaturze kiełki zaczynają wyłaniać się z ziemi.

    Gdy tylko zauważysz pierwsze pędy, natychmiast przenieś skrzynki nasienne do chłodniejszego pomieszczenia z dobrym oświetleniem.

    Pamiętaj, aby podczas wschodów regularnie nawozić glebę naturalnymi minerałami. Zbiór należy przeprowadzić nie wcześniej niż 2 lata po wzejściu sadzonki. Najlepiej przeprowadzić to wiosną, latem skrzynki z nasionami wyprowadza się na zewnątrz i umieszcza w cieniu, zimą wystawia się w szklarni lub uprawia w domu. W trzecim roku po pojawieniu się nasion, umieść kiełki tui w większych pojemnikach. Dopiero gdy roślina osiągnie wysokość co najmniej pół metra należy ją sadzić na stałe.

    Przez sadzonki

    Osobliwością i zaletą tej metody jest to, że pozwala ona w krótkim czasie zdobyć nowe sadzonki tui i zachować w nich wszystkie cechy matczyne i odmianowe.

    Sam proces odbywa się zwykle w połowie wiosny (kwiecień-początek maja). Materiałem w tym przypadku nie są nasiona, ale małe i zdrowe gałęzie tui nie starsze niż 3 lata. Jeśli masz do dyspozycji tylko dorosłą żywicę, użyj częściowo zdrewniałych gałązek. Należy pamiętać, że sadzonki należy odrywać od rośliny wraz z piętą (lub podstawą punktu mocowania gałęzi do pnia tui).

    Zdejmij dolną część sadzonek z igieł (w stosunku 1: 3) i włóż do roztworu stymulatora ukorzeniania na 24 godziny. Następnie cięcie należy umieścić w szklarni lub skrzynce pokrytej folią i pogłębić o około 3 cm. Gleba w tym przypadku powinna składać się z torfu, piasku i darni, a podłoże należy również wstępnie potraktować roztworem nadmanganianu potasu. Aby stworzyć idealne warunki do kiełkowania sadzonek, wymagana jest wilgotność poniżej 70%, a także dyskretne, ale stałe nasłonecznienie.

    Aby uzyskać kiełkowanie w domu, zaleca się przykryć rośliny szklanymi słoikami i wietrzyć je co najmniej raz na 2 dni.

    Gdy tylko na sadzonkach zaczęły pojawiać się nowe pędy, oznacza to, że korzenie rośliny pomyślnie się zakorzeniły. Tej samej jesieni już dojrzałe sadzonki należy sadzić na stałe. Niestety, opieka będzie wymagana również zimą - tutaj wykonuje się specjalne wiaty lub schronienia dla sadzonek, a podstawę przy korzeniach przykrywa się ściółką. Jako schronienie można wykorzystać świerkowe lub suche gałęzie brzozy.

    Zastosowanie w projektowaniu krajobrazu

      Jak już wspomniano, dziś tuja jest nieodzownym elementem projektowania każdego projektu krajobrazu. W przeciwieństwie do innych roślin, wszyscy członkowie rodziny cyprysów są w stanie ożywić obszary nie tylko latem, ale także zimą.

      W zależności od odmiany tuje mogą pełnić różne role w projektowaniu krajobrazu. Na przykład na otwartym terenie z dużą liczbą małych ścieżek i klombów, krzewy i tuja karłowata będą wyglądać pięknie. Aby stworzyć żywe ogrodzenie i ozdobić taras krajobrazowy, zwykle stosuje się wysokie odmiany tui. Wśród najbardziej znanych odmian w projektowaniu wnętrz krajobrazowych stosuje się najczęściej: „Brabant”, „Smaragd”, „Columna”.

      Wyjątkowość tui w projektowaniu krajobrazu polega na tym, że za pomocą fryzury i specjalnych form można z nich stworzyć prawdziwe dzieła sztuki, które są w stanie stworzyć wiecznie zielony rajski ogród z dziwacznymi postaciami z każdej przeciętnej działki.

      Aby uzyskać więcej informacji na temat rozmnażania i hodowania tui, zobacz następny film.